STANDARDY OCHRONY DZIECI
W DUSZPASTERSTWIE PARAFIALNYM
PARAFII RZYMSKOKATOLICKIEJ
POD WEZWANIEM
Św. Mateusza Ewangelisty w Dawidach Bankowych
SPIS TREŚCI
PREAMBUŁA …………………………………………………………………………………………………………….. 3
Rozdział I Objaśnienie terminów ……………………………………………………………………………….. 5
Rozdział II Postanowienia ogólne ………………………………………………………………………………. 9
Rozdział III Zasady zapewniające bezpieczne relacje między małoletnim a osobami
dorosłymi zaangażowanymi w duszpasterstwo parafialne oraz pracę na rzecz parafii.
Zachowania niedozwolone wobec małoletnich …………………………………………………………. 10
Rozdział IV Zasady i procedury podejmowania interwencji w sytuacji podejrzenia
krzywdzenia lub posiadania informacji o krzywdzeniu dziecka …………………………………. 19
Rozdział V Procedury i osoby odpowiedzialne za składanie zawiadomień o podejrzeniu
popełnienia przestępstwa na szkodę małoletniego, zawiadamianie sądu opiekuńczego 23
Rozdział VI Osoby odpowiedzialne za przyjmowanie zgłoszeń o zdarzeniach krzywdzenia
dzieci ………………………………………………………………………………………………………………………. 24
Rozdział VII Zasady przeglądu i aktualizacji standardów oraz sposoby dokumentowania i
zasady przechowywania ujawnionych lub zgłoszonych incydentów lub zdarzeń
zagrażających dobru małoletniego……………………………………………………………………………. 25
Rozdział VIII Zakres kompetencji osoby odpowiedzialnej za przygotowanie parafii do
stosowania standardów, zasady przygotowania osób zaangażowanych w duszpasterstwo
do ich stosowania oraz sposób dokumentowania ……………………………………………………… 26
Rozdział IX Zasady i sposób udostępniania rodzicom albo opiekunom prawnym lub
faktycznym oraz dzieciom standardów do zaznajomienia się z nimi i ich stosowania …. 30
Rozdział X Wymogi dotyczące bezpiecznych relacji między małoletnimi, a w szczególności
zachowania niedozwolone ……………………………………………………………………………………….. 31
Rozdział XI Zasady korzystania z urządzeń elektronicznych z dostępem do sieci Internet
oraz procedury ochrony dzieci przed treściami szkodliwymi i zagrożeniami w sieci
Internet oraz utrwalonymi w innej formie ………………………………………………………………… 35
Rozdział XII Zasady ustalania planu wsparcia małoletniego po ujawnieniu krzywdzenia.
……………………………………………………………………………………………………………………………….. 36
Wykaz telefonów, adresów i instytucji świadczących wsparcie ofiarom przemocy ……… 37
Załączniki ……………………………………………………………………………………………………………….. 38
PREAMBUŁA
„Czy uczyniliśmy wszystko, aby obronić nasze dzieci i młodzież przed złym przykładem;
przed niezgodą domową i rozbiciem więzi rodzinnej; przed osamotnieniem i poczuciem
opuszczenia; przed obojętnością i niewiernością wobec Boga; przed nieufnością wobec
zbawczego wysiłku Kościoła i jego sług; przed rozrzutnością, nietrzeźwością,
wygodnictwem, samolubstwem, niewrażliwością na ludzi cierpiących i biednych”
Bł. Stefan kard. Wyszyński
Standardy ochrony dzieci w duszpasterstwie paraGialnym – to dokument
wewnętrzny rzymskokatolickiej parafii Archidiecezji Warszawskiej, zawierający zasady
zapewniania dzieciom bezpieczeństwa i postępowania w przypadku zagrożenia
krzywdzenia dzieci. Spisane w jednym miejscu zasady tworzenia w parafii bezpiecznego
dla małoletnich uczniów środowiska, a także ustanowienie zrozumiałych
i obowiązujących wszystkie osoby zaangażowane w duszpasterstwo parafialne procedur
interwencji wewnętrznych i zewnętrznych, umożliwia szybkie reagowanie na zagrożenia
bezpieczeństwa dobrostanu dzieci, a także pomaga w spełnianiu prawnych wymogów
ochrony dzieci przed krzywdzeniem.
Standardy ochrony dzieci w duszpasterstwie paraGialnym regulują te obszary
funkcjonowania, które wiążą się z możliwością naruszenia praw dziecka:
od bezpieczeństwa i wsparcia po interwencję w sytuacjach zagrażających jego życiu,
zdrowiu i dobrostanowi.
Naczelną zasadą wszystkich działań podejmowanych przez pracowników parafii
i osób współpracujących oraz zaangażowanych w duszpasterstwo parafialne skierowane
do dzieci jest działanie dla ich dobra – doczesnego i wiecznego. Niedopuszczalne jest
stosowanie przemocy w jakiejkolwiek formie.
Niniejszy dokument stanowi realizację obowiązku prawnego dotyczącego
wprowadzenia we wszelkich instytucjach, w których przebywają dzieci, standardów ich
ochrony przed krzywdzeniem [ustawa z dnia 28 lipca 2023 roku o zmianie ustawy Kodeks
rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2023 poz. 1606)].
„Chrystus ogłasza prymat człowieka i prymat dziecięcia. Dlatego wszystko ma służyć
człowiekowi; tak ma być zorganizowane życie w rodzinie, w narodzie, w państwie, w Kościele
i w życiu międzynarodowym, by człowiek był uszanowany, by uszanowana była jego wielka
godność i niezwykła wartość. Gdy człowiek będzie uszanowany, cywilizacja będzie ludzka i
humanistyczna”
Bł. Stefan kard. Wyszyński
Rozdział I
Objaśnienie terminów
Ilekroć w niniejszych Standardach ochrony dzieci jest mowa bez bliższego określenia o:
Osoby, ich role i funkcje w Kościele
ksiądz – duchowny chrześcijański posiadający święcenia kapłańskie.
kapłan – osoba, która spełnia w imieniu wspólnoty religijnej funkcje kultowe i rytualne.
duchowieństwo, kler – biskupi, księża i diakoni.
osoby konsekrowane – osoby, które w sposób szczególny poświęcają życie Bogu. Łączy
je konsekracja, która wiąże się ze złożeniem Bogu ślubów czystości oraz najczęściej
również ubóstwa i posłuszeństwa, choć zależy to od formy życia konsekrowanego.
Należą do nich członkowie stowarzyszeń zakonnych oraz świeckie osoby
konsekrowane.
osoba świecka – członek Kościoła katolickiego i personel Kościoła inny niż biskupi,
księża, diakoni i osoby zakonne.
biskup – biskup lub arcybiskup diecezjalny, ordynariusz ordynariatu i prałat Prałatury
Personalnej Kościoła łacińskiego oraz hierarcha Kościołów wschodnich.
proboszcz – mianowany przez biskupa duszpasterz i zarządca parafii.
personel kościelny – duchowny, osoba zakonna lub inna osoba zatrudniona przez Ko-
ściół na podstawie umowy, podwykonawstwa, dobrowolnie lub nieodpłatnie.
szafarz nadzwyczajny Komunii Świętej – osoba wyznaczona do udzielania Komunii
S`więtej, gdy zabraknie odpowiedniej liczby szafarzy zwyczajnych.
wolontariusz – osoba, która na rzecz innych osób lub danej grupy społecznej, dobrowol-
nie i bezpłatnie świadczy pracę wykraczającą poza związki rodzinno-koleżeńsko-
przyjacielskie. Określenie „bezpłatna” nie oznacza „bezinteresowna”, lecz „bez
wynagrodzenia materialnego”.
organizator wyjazdu – osoba/podmiot uprawniony do organizacji wyjazdu dzieci – pa-
rafie, wspólnoty religijne, szkoły i placówki, przedsiębiorcy podlegający ustawie o
usługach turystycznych, osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki nieposiadające
osobowości prawnej.
Organizacja posługi Kościoła
diecezja – diecezja, archidiecezja, ordynariat lub prałatura personalna Kościoła łaciń-
skiego i eparchia Kościoła wschodniego.
paraBia – określona wspólnota wiernych, utworzona na sposób stały w Kościele partyku-
larnym, nad którą pasterską pieczę, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się
proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi.
duszpasterstwo, w tym duszpasterstwo paraBialne – sytuacja, w której jedna osoba
jest odpowiedzialna za dobro drugiej lub za wspólnotę wyznaniową. Obejmuje cele-
browanie liturgii, zapewnienie porad i wsparcia duchowego, edukację, poradnictwo,
opiekę medyczną i pomoc w potrzebie. Wszelka praca polegająca na nadzorze lub
wychowaniu dzieci jest dziełem duszpasterskim.
duszpasterstwo pozaparaBialne – duszpasterstwa, wspólnoty, grupy gromadzące mło-
dych ludzi (młodzież licealna, studenci, młodzi dorośli), w tym wolontariaty, wa-
kacyjne spotkania młodych (organizowane przez zakony, zgromadzenia zakonne,
wspólnoty), festiwale młodzieżowe, rekolekcje wyjazdowe, wspólnoty różnych
stanów, pielgrzymki piesze, pielgrzymki autokarowe, środowiska harcerskie. To
dzieła, które mogą działać przy parafiach, ale mają struktury pozaparafialne.
klerykalizm – postawa wobec duchowieństwa/osoby zakonnej charakteryzująca się
nadmiernym szacunkiem i przekonaniem o ich wyższości moralnej. Papież
Franciszek powiedział, że ma to miejsce, gdy „duchowni czują się lepsi,
Dzieci i osoby bezbronne
dziecko – osoba poniżej 18. roku życia.
małoletni – w rozumieniu polskiego prawa cywilnego osoba, która nie ukończyła 18 lat
lub nie zawarła małżeństwa.
nieletni – w rozumieniu prawa karnego osoba, która w momencie popełnienia czynu
zabronionego nie ukończyła 17. roku życia.
wiek bezwzględnej ochrony – wiek niższy niż wiek zgody. Czynność seksualna z osobą
w wieku ochronnym jest czynem zabronionym (wykorzystaniem seksualnym), a
osoba dopuszczająca się jej i lub doprowadzająca do niej podlega odpowiedzialności
karnej. W Polsce obecnie wynosi 15 lat.
dziecko wykorzystane seksualnie – każde dziecko w wieku bezwzględnej ochrony, jeśli
osoba dojrzała seksualnie, czy to przez świadome działanie, czy też przez za-
niedbywanie swoich społecznych obowiązków lub obowiązków wynikających ze
specyFicznej odpowiedzialności za dziecko, dopuszcza się zaangażowania dziecka w
jakąkolwiek aktywność natury seksualnej, której intencją jest zaspokojenie osoby
dorosłej (Standing Committee on Sexually Abused Children).
opiekun – osoba sprawująca pieczę nad dzieckiem, uprawniona do reprezentacji dziecka
oraz posiadająca władzę prawną do dbania o interesy osobiste i majątkowe innej
osoby (rodzic, rodzic zastępczy lub osoba uprawniona przez rodzica).
zgoda opiekuna – zgoda rodziców albo zgoda opiekuna, rodzica zastępczego lub opie-
kuna tymczasowego. Jednak w przypadku braku porozumienia między rodzicami
dziecka należy poinformować rodziców o konieczności rozstrzygnięcia sprawy
przez sąd rodzinny (orzeczenie sądu opiekuńczego zastępuje zgodę rodziców).
osoba dorosła bezbronna zgodnie z art. 1 ust. 2 b) Vos Estis Lux Mundi – każda osoba
znajdująca się w stanie niepełnosprawności, upośledzeniu fizycznym lub psychicz-
nym albo pozbawiona wolności osobistej, która w rzeczywistości, nawet spora-
dycznie, ogranicza ich zdolność zrozumienia, chęci lub przeciwstawienia się prze-
stępstwu w inny sposób.
Różne formy przemocy
uwikłanie – każda relacja, w której ktoś doświadcza strachu, lęku, poczucia winy, po-
czucia krzywdy, frustracji, poniżenia, zniewolenia, zależności, dominacji, niemoż-
ności bycia sobą, nieszczerości, braku autentyczności, przemocy emocjonalnej, fi-
zycznej, seksualnej czy ekonomicznej.
nadużycie – postępowanie lub czyn niezgodny z przyjętymi normami postępowania, a
nadużywać oznacza użyć ponad miarę oraz wykorzystać coś w niewłaściwy sposób lub
w nadmiernym stopniu (SJP).
nadużycie władzy – nadużycie stanowiska, funkcji lub obowiązku w celu wykorzystania
innej osoby. Może przybierać różne formy i obejmować sytuacje, w których dana
osoba ma władzę nad inną osobą na mocy swojego związku (np. pracodawca i
pracownik, nauczyciel i uczeń, trener i sportowiec, rodzic lub opiekun i dziecko,
duchowny/osoba zakonna i parafianin) i wykorzystuje tę władzę na swoją korzyść.
przemoc duchowa – odwoływanie się do przekonań religijnych i wiary osoby w celu
wyrządzenia jej szkody. Może mieć negatywny wpływ na duchowość osoby po-
szkodowanej, zwłaszcza gdy dopuszcza się jej osoba posiadająca duchowy autorytet
i zaufanie w Kościele.
przemoc domowa – jednorazowe lub powtarzające się umyślne działanie lub
zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób, w szczególności narażające
na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia, naruszające godność, nietykalność
cielesną, wolność, w tym wolność seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu
fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u
osób dotkniętych przemocą (art. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w
rodzinie).
zaniedbanie (wobec osoby dorosłej) – niezapewnienie przez opiekuna środków nie-
zbędnych do życia osobie, którą się opiekuje.
przemoc wobec osób starszych – pojedyncze lub powtarzające się działanie lub brak
odpowiedniego działania, mające miejsce w jakimkolwiek związku, w którym ocze-
kuje się zaufania, które powoduje krzywdę lub cierpienie starszej osoby.
przemoc emocjonalna (dorośli) – powszechna forma przemocy mająca miejsce w bli-
skich związkach. Przemoc emocjonalna jest definiowana jako molestowanie, które
ma miejsce, gdy dana osoba jest poddawana zachowaniom lub działaniom mającym
na celu jej kontrolowanie, z zamiarem wyrządzenia jej krzywdy emocjonalnej lub
strachu, poprzez manipulację, izolację lub zastraszanie.
bullying – znęcanie, zastraszanie, prześladowanie werbalne, społeczne, a także fizyczne.
gaslighting – przemoc psychiczna polegająca na manipulowania drugą osobą w taki
sposób, że ofiara przemocy z czasem przestaje ufać swoim osądom, staje się zdezo-
rientowana, zalękniona i traci zaufanie do swojej pamięci czy percepcji. Jeśli mani-
pulacja jest stosowana stale i metodycznie, może w końcu doprowadzić do tego, że
ofiara zacznie kwestionować swoje zdrowie psychiczne. W ten sposób manipulator
przejmuje nad nią całkowitą kontrolę.
grooming (wobec dorosłego) – zachowania mające na celu izolację osoby, uczynienie jej
zależną, skłonną do zaufania i bardziej podatną na agresywne zachowanie.
seksizm – uprzedzenie lub dyskryminacja ze względu na płeć.
seksualizacja – proces, w wyniku którego wartościowanie drugiej osoby oraz siebie
samego/siebie samej dokonywane jest przez pryzmat atrakcyjności seksualnej,
uprzedmiotowienie osoby pod względem seksualnym lub narzucanie seksualności
w niewłaściwy sposób (wg Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego).
cyberprzemoc – wszelka przemoc z użyciem technologii informacyjnych i komunikacyj-
nych – komunikatorów, czatów, stron internetowych, mediów społecznościowych,
blogów, SMS-ów, MMS-ów. Może mieć formę wulgarnych wiadomości, obraźliwych
komentarzy (hejt, trolling), rozpowszechniania zdjęć ukazujących dziecko w
niekorzystnym świetle, zastraszania, śledzenia (cyberstalking), ujawniania tajemnic
(outing) itp.
Wsparcie
Niebieska Linia – https://www.niebieskalinia.info/
procedura „Niebieskie Karty” – jest narzędziem, którego głównym celem jest zapew-
nienie bezpieczeństwa osobie doznającej przemocy domowej, obejmuje też współpracę
przedstawicieli różnych instytucji i podmiotów, które są zobowiązane do reagowania w
przypadku uzyskania informacji o wystąpieniu przemocy domowej.
Rozdział II
Postanowienia ogólne
1. W niniejszej Parafii został opracowany i wprowadzony w życie wewnętrzny
dokument, w którym zawarta jest polityka ochrony przebywających tam zgodnie
z obowiązującymi standardami wyznaczonymi zarówno przez dokumenty
państwowe (Ustawę o zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz innych
ustaw z dn. 28 lipca 2023 r. – tzw „Ustawa Kamilka”), jak i wskazania wynikające z
Wytycznych Kościoła katolickiego w Polsce.
2. W przygotowaniu wewnętrznego dokumentu uczestniczyli zaangażowani
świeccy.
3. W parafii działa Zespół ds. Prewencji oraz wyznaczona jest tzw. Osoba Zaufania.
4. Polityka ochrony dotyczy szczegółowych zasad bezpieczeństwa i sposobów
ochrony przebywających tam dzieci i bezbronnych dorosłych, czyli:
a) rekrutacji personelu i osób zaangażowanych duszpastersko w parafii;
b) bezpiecznych relacji pomiędzy dorosłymi zatrudnionymi i pomagającymi
duszpastersko w parafii a dziećmi i bezbronnymi dorosłymi;
c) bezpiecznych relacji pomiędzy rówieśnikami;
d) bezpiecznego korzystania z Internetu i mediów elektronicznych;
e) zasady ochrony wizerunku i danych osobowych;
f) sposobu reagowania w parafii na przypadki podejrzenia, że dziecko
doświadcza przemocy fizycznej, psychicznej czy seksualnej i zasad
prowadzenia rejestru interwencji (Załącznik);
g) pomocy osobom pokrzywdzonym.
5. Standardy ochrony są dostępne w parafii i podane do publicznej wiadomości .
Rozdział III
Zasady zapewniające bezpieczne relacje między małoletnim
a osobami dorosłymi zaangażowanymi w duszpasterstwo
paraKialne oraz pracę na rzecz paraKii.
Zachowania niedozwolone wobec małoletnich
§ 1
Zasady ogólne
1. Osoby dorosłe zaangażowane w duszpasterstwo parafialne dbają
o bezpieczeństwo dzieci podczas ich pobytu na terenie parafii oraz podczas
imprez i wyjazdów organizowanych przez parafię.
2. Osoby dorosłe wspierają dzieci w pokonywaniu trudności. Pomoc dzieciom
uwzględnia: umiejętności rozwojowe dzieci, możliwości wynikające
z niepełnosprawności/ specjalnych potrzeb edukacyjnych.
3. Osoby dorosłe podejmują działania wychowawcze mające na celu
kształtowanie prawidłowych postaw – wyrażanie emocji w sposób
niekrzywdzący innych, niwelowanie zachowań agresywnych, promowanie
zasad „dobrego wychowania”.
4. Zasady bezpiecznych relacji dorosłych z dziećmi obowiązują wszystkich
kapłanów i świeckich – pracowników, praktykantów i wolontariuszy.
Znajomość i zaakceptowanie zasad są potwierdzone podpisaniem
oświadczenia (Załącznik)
5. Wszyscy dorośli zobowiązani są do utrzymywania profesjonalnej relacji
z dziećmi i każdorazowego rozważenia, czy reakcja, komunikat bądź
działanie wobec dziecka są adekwatne do sytuacji, bezpieczne, uzasadnione
i sprawiedliwe.
6. Wszystkie osoby dorosłe zaangażowane w duszpasterstwo parafialne
zobowiązane są do działania w sposób otwarty i przejrzysty dla innych, aby
zminimalizować ryzyko błędnej interpretacji zachowania.
7. Dzieci objęte duszpasterstwem parafialnym są poinformowane, że jeśli
czują się niekomfortowo w jakiejś sytuacji, wobec konkretnego zachowania
czy słów, mogą o tym powiedzieć dorosłemu i mogą oczekiwać
odpowiedniej reakcji lub pomocy.
8. Dorośli zaangażowani w duszpasterstwo parafialne powinni być zawsze jest
przygotowani na wyjaśnienie swoich działań/zachowania.
9. W kontaktach z dziećmi należy zachować szczególną ostrożność wobec
dzieci, które doświadczyły nadużycia i krzywdzenia, w tym seksualnego,
fizycznego bądź zaniedbania. Jeżeli dzieci te dążyłyby do nawiązania
niestosownych bądź nieadekwatnych fizycznych kontaktów z dorosłymi,
dorosły reaguje z wyczuciem, jednak stanowczo, a także pomaga dziecku
zrozumieć znaczenie osobistych granic.
10. Organizując wyjazdy i wycieczki organizator jest zobowiązany do
wcześniejszego upewnienia się czy warunki zakwaterowania są bezpieczne,
co obejmuje m.in. brak dzielenia pokoju/ łóżka z uczniami.
11. Złamanie zasad wymienionych w przedmiotowej procedurze jest podstawą
odpowiedzialności dyscyplinarnej lub karnej.
§ 2
Zasady chroniące w kontakcie bezpośrednim
1. Wszystkie spotkania z dziećmi na terenie parafii powinny być organizowane
w miejscach oficjalnych, ogólnodostępnych i do tego przygotowanych.
2. Nie można przebywać z dzieckiem sam na sam w warunkach odizolowanych. Jeżeli
dobro dziecka wymaga indywidualnego spotkania, nie może się ono odbywać
w sekrecie (zalecane powiadomienie rodziców lub przełożonego) i w warunkach
odizolowanych. Osoba przeprowadzająca spotkanie powinna zatroszczyć się
o transparentność (np. przeszklone lub uchylone drzwi pomieszczenia, które nie
mogą być zamknięte na klucz, obecność innych osób w bezpośrednim pobliżu,
powiadomienie innych osób o spotkaniu itp. Indywidualnych spotkań z dziećmi
nie wolno w nieroztropny sposób mnożyć ani przedłużać. Spotkania takie nie
powinny odbywać się w późnych godzinach wieczornych (po godz. 20.00 lub
nocą).
3. Dzieci nie mogą przebywać w parafialnych pomieszczeniach mieszkalnych bez
opieki rodzica lub opiekuna prawnego. Nie powinny też towarzyszyć
duszpasterzom w miejscach lub w sprawach niezwiązanych ze sprawowaniem
posługi lub formacją.
4. Dzieci powinny zawsze pozostawać pod opieką osoby dorosłej. Podczas pełnienia
funkcji wychowawczych opiekunowie nie mogą pozostawać pod wpływem alko-
holu lub substancji psychoaktywnych ani przyjmować ich w obecności dzieci.
5. Dzieci na terenie parafii nie mogą przebywać pod wyłączną opieką innego dziecka,
chyba że inaczej stanowią regulaminy religijnych ruchów duszpasterstwa poza-
parafialnego, np. Ruchu Światło-Życie, KSM, w tym wypadku stosuje się standardy
opracowane przez te grupy. Osoby te powinny być odpowiednio uformowane,
przygotowane i pełnić posługę pod okiem dorosłych.
6. Jeśli spotkania formacyjne, np. przygotowanie do bierzmowania, odbywają się
w domach wybranych rodzin, również muszą być przeprowadzane w grupie, nigdy
indywidualnie.
7. Zakazuje się przewożenia dzieci prywatnymi samochodami, zwłaszcza
w pojedynkę, bez wiedzy i wyraźnej zgody rodziców lub opiekunów prawnych.
8. Niestosowne jest skracanie dystansu przez przechodzenie na „ty” osoby dorosłej
z dzieckiem.
9. W prywatne życie dziecka wolno ingerować tylko w takim wymiarze, w jakim
wymaga tego konkretny problem.
10. W przypadku konieczności podjęcia rozmów na temat seksualności należy
wykazać się delikatnością i roztropnie rozeznać, czy takiej rozmowy nie powinien
przeprowadzić specjalista.
11. Niedopuszczalne są wszelkiego rodzaju nadużycia duchowe (w obszarze
spowiedzi, poradnictwa itp.).
12. W sytuacjach wymagających czynności pielęgnacyjnych i higienicznych wobec
dziecka, unikać innego niż niezbędny kontaktu fizycznego z małoletnim. Dotyczy
to zwłaszcza pomagania małoletniemu w ubieraniu i rozbieraniu, jedzeniu, myciu
i w korzystaniu z toalety.
13. Na początku roku formacyjnego w parafii należy:
• zapoznać rodziców lub opiekunów prawnych dzieci z harmonogramem
prowadzonych spotkań;
• ustalić zasady komunikacji elektronicznej z rodzicami i dziećmi.
14. Wszystkie formy zorganizowanego czasu, a w sposób szczególny wypoczynku
dzieci powinny być realizowane zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa;
15. Na wyjazdy grupowe należy uzyskać pisemną zgodę rodziców lub opiekunów
prawnych, po uprzednim zapoznaniu ich z ramowym planem działania i zasadami
jego organizacji (regulaminem). Podczas wyjazdu rodzice lub opiekunowie prawni
mają prawo do kontaktu ze swoim dzieckiem oraz z jego opiekunem;
16. Podczas wyjazdów parafialnych opiekunowie nie powinni nocować w tym samym
pomieszczeniu co podopieczni. W sytuacji szczególnej, wymagającej od opiekuna
pozostania w nocy w pomieszczeniu z wychowankiem, powinien on o tym fakcie
zawiadomić inną osobę dorosłą, kierownika wyjazdu oraz, jeśli to możliwe, rodzica
lub opiekuna prawnego wychowanka. Jeśli wyjazd przewiduje noclegi zbiorowe,
organizator zawiera informację na ten temat w regulaminie. Szczególnie zadbać
należy o ochronę dzieci w toaletach, łazienkach, przebieralniach czy szatniach.
Zasady komunikacji z dziećmi
1. W komunikacji z dziećmi należy zachować spokój, cierpliwość i szacunek.
Okazywać też zrozumienie dla ich trudności i problemów. Należy reagować
według zasad konstruktywnej komunikacji i krytyki na każde obraźliwe,
niewłaściwe, dyskryminacyjne zachowanie lub słowa dziecka oraz na wszelkie
formy zastraszania i nietolerancji wśród nich.
2. Dać dziecku prawo do odczuwania i mówienia o swoich emocjach, do wyrażania
własnego zdania oraz prawo do bycia wysłuchanym przez osobę dorosłą.
3. Komunikacja z dziećmi powinna być prowadzona w sposób konstruktywny,
budujący relacje, a nie hierarchię zależności oraz nieufność i wrogość.
4. Nie wolno zawstydzać, upokarzać, lekceważyć lub obrażać dziecko.
5. Nie wolno obrzucać dziecka wyzwiskami, wyśmiewać i ośmieszać go, np. stosując
ośmieszające przezwiska i zdrobnienia.
6. Należy unikać wypowiedzi nakazujących, komenderujących, nadmiernie
moralizujących, krytykanckich. Nie wytykać błędów dziecka w sposób, który go
rani.
7. Nie grozić dziecku, nie wyraża dezaprobaty wobec jego zachowania lub postępów
w wierze w sposób uwłaczający godności i poczuciu własnej wartości dziecka.
8. Nie reagować złośliwościami, sarkazmem na zachowanie dziecka, nie żartować
z dziecka, w sposób który obniża jego poczucie własnej wartości.
9. Słuchać uważnie dzieci, udzielać im odpowiedzi adekwatnych do ich wieku i
danej sytuacji. W relacjach z dziećmi stosować zasady pozytywnej komunikacji:
aktywne słuchanie i komunikat JA.
10. Stosować zasady konstruktywnej krytyki wobec, np. niewłaściwego zachowania
dziecka, tj. krytykować go w taki sposób, aby nie czuł się zraniony, zmuszony do
obrony czy do kontrataku.
11. Nie podnosić głosu na dziecko w sytuacji innej niż wynikająca z bezpieczeństwa
dziecka lub innych dzieci.
12. W sytuacji wymagającej interwencji wobec dziecka nie podnosić głosu, nie
krzyczeć na niego, mówić wyraźnie, bez szeptu i krzyku, starając się utrzymać
spokojny ton głosu. Utrzymywać z dzieckiem kontakt wzrokowy. W czasie
rozmowy znajdować się blisko drugiej osoby, ale nie naruszać jej przestrzeni
osobistej.
§ 4
Komunikacja z dziećmi służąca rozwiązywaniu konfliktów
i utrzymywaniu świadomej dyscypliny
1. W rozwiązywaniu konfliktów stosuje następujące zasady konstruktywnej
komunikacji:
a) nie ocenia,
b) nie uogólnia, nie interpretuje,
c) nie daje „dobrych rad”, nie moralizuje,
d) stosuje komunikaty „JA”,
e) oddziela problem od osoby, wyraża brak akceptacji dla zachowania
a nie człowieka,
f) skupia swoją uwagę na rozmówcy, koncentruje się na tym co mówi,
g) okazuje rozmówcy szacunek,
h) upewnia się, czy dobrze rozumie swojego rozmówcę,
i) wysłuchuje dziecko,
j) mówi wprost – otwarcie wyraża swoje potrzeby, uczucia i propozycje,
k) udziela konkretnych informacji zwrotnych.
2. W komunikacji z dzieckiem podczas rozwiązywaniu konfliktów należy
wystrzegać się:
a) tzw. stoperów komunikacyjnych: osądzania, krytykowania, wyzywania,
rozkazywania, oskarżania, grożenia, odwracania uwagi,
b) błędu nadmiernej generalizacji (zamiast mówić o konkretnych sytuacjach i
konkretnych przyczynach irytacji, złości, przypisuje się pewne zdarzenia
stałym cechom osoby),
c) niewłaściwego zrozumienia intencji dziecka – partnera rozmowy,
d) niespójności komunikatu werbalnego z niewerbalnym.
3. W procesie rozwiązywania konfliktu należy dbać o komunikację dającą dziecku
poczucie bezpieczeństwa emocjonalnego i psychospołecznego, chroniącą go od
poczucia, że rozwiązanie konfliktu jest dla niego krzywdzące i rodzi u dziecka
poczucie niesprawiedliwości, zlekceważenia czy odrzucenia.
4. Umiejętnie, w sposób konstruktywny uczestniczyć w rozwiązywaniu konfliktów,
stosując w zależności od potrzeb różne metody ich rozwiązywania, np.
negocjacje, mediacje, arbitraż, facylitację.
5. Szybko reagować na problemy związane z dyscypliną dzieci:
a) rozwiązywać pojawiające się problemy z dyscypliną bezpośrednio po
naruszeniu zasad przez dzieci,
b) nie podnosić agresywnie głosu i nie krzyczeć, zwracać uwagę tym dzieciom,
które łamią ustalony porządek,
c) wykazuje empatię wobec dzieci,
d) ustalać (przypominać) obowiązujące zasady – wyraźnie określać oczekiwane
zachowania dzieci dotyczące różnych rodzajów ich aktywności, np.
uczestnictwa w nabożeństwie, spotkaniu formacyjnym, spotkaniu
integracyjnym.
6. Metody dyscyplinowania dzieci dobierać adekwatnie do ich wieku i poziomu
rozwoju. Metody te nie mogą naruszać godności i nietykalności osobistej dzieci
(zakaz stosowania kar fizycznych).
7. Karanie dzieci stosuje rozważnie, w sposób uzasadniony i zrozumiały dla nich.
8. Upominając słownie, perswazyjnie, stara się opanować własne negatywne
emocje, np. złość, zdenerwowanie..
9. Wyjaśnić dziecku, za co i dlaczego zostało ukarane. Przekazać utrzymany
w spokojnym tonie komunikat jasny, konkretny, wolny od stygmatyzowania
dziecka, nakierowany na ocenę jego zachowania, a nie jego osoby.
§ 5
Zachowania niedozwolone wobec dzieci
1. Kontakty osób dorosłych zaangażowanych w duszpasterstwo parafialne
z dziećmi nie mogą łamać obowiązującego prawa, ustalonych norm i zasad.
Wszystkie dzieci mają być sprawiedliwie traktowani.
2. Zabronione jest dyskryminowanie dzieci ze względu na pochodzenie, poczucie
tożsamości, wiek, płeć, status materialny, wygląd zewnętrzny, wiedzę i
umiejętności.
3. Dorosłym nie wolno wykorzystywać wobec dziecka relacji władzy lub przewagi
fizycznej (zastraszanie, przymuszanie, groźby).
4. Zabroniona jest jakakolwiek forma przemocy fizycznej wobec dziecka, np. taka
jak: zabieranie rzeczy, niszczenie rzeczy, bicie, popychanie, szturchanie,
ograniczenie swobody ruchu, szczypanie, klapsy, pociągnięcie za włosy, bicie
przedmiotami, wykręcanie rąk.
5. Zabronione jest stosowanie przemocy psychicznej wobec dziecka, np. takiej jak:
a) izolowanie, pomijanie, obniżanie statusu dziecka w grupie,
b) stygmatyzowanie dzieci z powodu ich zdrowia, osiągnięć edukacyjnych,
wyglądu, orientacji seksualnej, światopoglądu czy sytuacji majątkowej,
c) wyszydzanie, wyśmiewanie, ośmieszanie, poniżanie, wyzywanie, grożenie,
d) nadmierne, wygórowane wymagania, zastraszanie dzieci, obrażanie ich
godności, stosowanie kar niewspółmiernych do win,
e) agresywne wypowiedzi, komentarze i ataki na czatach, komunikatorach
i forach internetowych.;
f) umieszczanie obraźliwych, ośmieszających dzieci rysunków, zdjęć i filmów;
g) rozpowszechnianie wszelkich nieprawdziwych, poniżających dziecko
materiałów,
h) cyberstalking – śledzenie w sieci poczynań dziecka i upublicznianie ich.
6. Zabronione jest używanie naruszających godność dziecka wypowiedzi
o podtekście seksualnym, nie nawiązuje w wypowiedziach do aktywności bądź
atrakcyjności seksualnej w tym:
a) komentarzy na temat ciała/wyglądu/ubioru z podtekstem seksualnym;
dyskryminujących komentarzy odnoszących się do płci,
b) wulgarnych lub niestosownych dowcipów i żartów, cmokania, itp.
c) wulgarnych lub dwuznacznych smsów, e-maili,
d) publikowanie prywatnych zdjęć lub innych informacji o dziecku i jego
rodzinie w osobistych mediach społecznościowych, np. facebooku, bez zgody
zainteresowanych stron,
e) zamieszczanie komentarzy i udostępnianie zdjęć w mediach
społecznościowych, w jakimkolwiek podtekście lub kontekście erotycznym,
które mogłyby dziecku wyrządzić krzywdę.
7. Zabronione jest naruszanie nietykalności osobistej dziecka – obmacywanie,
mocne i zamykające uściski, uniemożliwiające przerwanie kontaktu, klepanie po
pośladkach, udach, kolanach, głowie, dotykanie, głaskanie, dotykanie piersi,
pośladków, genitaliów i ich okolic (choćby przez bieliznę lub odzież); łaskotanie
lub mocowanie się w dużej bliskości cielesnej, masaże, sadzanie na kolanach,
kładzenie się lub spanie obok, ocieranie się, pocałunki.
8. Zabronione jest zmuszanie dziecka do odbycia jakiejkolwiek aktywności
o charakterze seksualnym.
9. Zabronione jest angażowanie się w takie aktywności jak łaskotanie, udawane
walki z dziećmi czy brutalne zabawy fizyczne.
10. Przy każdej rozmowie o charakterze indywidualnym, na życzenie ucznia
zapewnia obecność innej osoby dorosłej lub na życzenie dziecka innego dziecka.
11. Nie jest dopuszczalne ujawnianie danych wrażliwych dotyczących małoletniego,
wyszczególnionych w art. 9 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. sprawie ochrony osób
fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie
swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE
(Dz.U. UE.L. z 2016 r. Nr 119, poz. 1)obejmujących pochodzenie rasowe lub
etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne lub światopoglądowe,
przynależność do związków zawodowych oraz przetwarzania danych
genetycznych, danych biometrycznych w celu jednoznacznego zidentyfikowania
osoby fizycznej lub danych dotyczących zdrowia, seksualności lub orientacji
seksualnej tej osoby;
12. Nie wolno robić zdjęć lub filmować bez ich zgody. Nie wolno upubliczniać zdjęć,
filmów z udziałem dzieci bez pisemnej zgody ich rodziców lub opiekunów
prawnych, z wyjątkiem zdjęć dużych grup w miejscach publicznych w związku
z informowaniem o wydarzeniach.
13. Zabrania się częstowania dzieci tytoniem, alkoholem i innymi substancjami
psychoaktywnymi, posiadania środków niedozwolonych przez prawo. Nie wolno
również tolerować ich posiadania oraz zażywania przez dzieci.
§ 6
Zasady nawiązywania kontaktu z dziećmi za pomocą mediów
1. Kontakt z dzieckiem nigdy nie może być niejawny bądź ukrywany, nie może wiązać
się z jakąkolwiek gratyfikacją ani wynikać z relacji władzy.
2. Dorosły nie zaprasza dziecka do swojego miejsca zamieszkania, nie spotyka się z nimi
prywatnie bez obecności rodzica.
3. Dorosły nie nawiązuje kontaktów z dziećmi poprzez przyjmowanie bądź wysyłanie
do nich zaproszeń w mediach społecznościowych. Nie kontaktuje się z nimi poprzez
prywatne kanały komunikacji (prywatny telefon, e-mail, komunikatory, profile w
mediach społecznościowych) bez wyraźnej zgody rodzica lub opiekuna prawnego na
taką formę kontaktu.
4. Utrzymywanie relacji towarzyskich lub rodzinnych, jeśli dzieci i rodzice/
opiekunowie dzieci są osobami bliskimi dla dorosłego zaangażowanego
w duszpasterstwo parafialne, wymaga zachowania poufności wszystkich informacji
dotyczących innych dzieci, ich rodziców/opiekunów.
Rozdział IV
Zasady i procedury podejmowania interwencji
w sytuacji podejrzenia krzywdzenia
lub posiadania informacji o krzywdzeniu dziecka
§ 1
Sygnały świadczące o przemocy
1. Osoby dorosłe zaangażowane w duszpasterstwo paraFialne zwracają
szczególną uwagę na występowanie w zachowaniu dziecka sygnałów
świadczących o krzywdzeniu, w szczególności o możliwości popełnienia
przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności na szkodę dziecka.
2. Uwagę powinny zwrócić przykładowo następujące zachowania:
• Dziecko ma widoczne obrażenia ciała (siniaki, poparzenia, ugryzienia,
złamania kości itp.), których pochodzenie trudno jest wyjaśnić;
• Podawane przez dziecko wyjaśnienia dotyczące obrażeń wydają się
niewiarygodne, niemożliwe, niespójne itp. Dziecko często je zmienia;
• Pojawia się niechęć przed udziałem w zajęciach uwzględniających ćwiczenia
Fizyczne;
• Dziecko nadmiernie zakrywa ciało, niestosownie do sytuacji i pogody;
• Dziecko wzdryga się, kiedy podchodzi do niego osoba dorosła;
• Dziecko boi się rodzica lub opiekuna;
• Dziecko boi się powrotu do domu;
• Dziecko jest bierne, wycofane, uległe, przestraszone;
• Dziecko cierpi na powtarzające się dolegliwości somatyczne: bóle brzucha,
głowy, mdłości itp.;
• Dziecko moczy się bez powodu lub w konkretnych sytuacjach czy też na widok
określonych osób;
• Nastąpiła nagła i wyraźna zmiana zachowania dziecka.
3. Rozpoznawanie przemocy wobec dziecka odbywa się poprzez:
• ujawnienie przez dziecko przemocy,
• informacje od osoby będącej bezpośrednim świadkiem przemocy,
• analizę objawów krzywdzenia występujących u dziecka,
• ocenę stopnia ryzyka wystąpienia przemocy w danej rodzinie.
4. Ujawnienie przez dziecko przemocy w rodzinie ma miejsce wtedy, kiedy dziecko
poinformuje pracownika paraFii o tym, że doznaje jednej lub kilku jednocześnie
form przemocy ze strony swoich najbliższych. Ujawnienie jest dla dziecka bardzo
trudnym momentem, świadczy o dużym doznawanym bólu i determinacji.
5. Informacje o krzywdzeniu małoletniego mogą pochodzić od bezpośrednich
świadków przemocy, np. od rodzica niekrzywdzącego, rodzeństwa, kolegi,
koleżanki, sąsiada, osoby z dalszej rodziny dziecka, przypadkowego świadka
przemocy.
6. W każdym przypadku informacje o przemocy wobec dziecka wskazywane jako
fakty, a nie domniemania, należy potraktować z pełną odpowiedzialnością
i zareagować zgodnie z obowiązującymi zasadami wskazanymi w niniejszej
procedurze.
7. Podobnie jak w przypadku ujawnienia przemocy przez samo dziecko, osoba
dorosła do której dotarła ta informacja nie dokonuje oceny wiarygodności
podawanych informacji ale zobowiązana jest do zareagowania na taki sygnał.
§ 2
Procedury postępowania
1. W przypadku uzyskania informacji o krzywdzeniu dziecka lub podejrzenia
krzywdzenia dziecka, osoba dorosła ma obowiązek:
• wezwać pogotowie, jeżeli wystąpiło poważne uszkodzenie ciała;
• poinformować rodziców dziecka;
• poinformować o zdarzeniu, lub swoich podejrzeniach co do krzywdzenia dziecka
proboszcza paraFii;
• sporządzić notatkę służbową opisującą zdarzenie, w szczególności przyczynę
wystąpienia podejrzenia o krzywdzeniu dziecka.
2. Powiadamiając proboszcza o podejrzeniu krzywdzenia dziecka, osoba która składa
to zawiadomienie przedstawia formy i okoliczności krzywdzenia, które udało mu
się ustalić, lub których wystąpienie podejrzewa oraz informuje o zachowaniach
i wypowiedziach dziecka wskazujących na doświadczenie krzywdzenia.
3. W przypadku, gdy zachodzi podejrzenie popełnienia wobec dziecka jednego
z przestępstw przeciwko wolności seksualnej i obyczajności:
Osoba Zaufana, po konsultacji z Proboszczem, składa zawiadomienie na policję
lub do prokuratury, realizując obowiązek wynikający z art. 304 § 2 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2022 r., poz. 1375 ze
zm.);
4. Proboszcz (albo inna wyznaczona osoba, gdy proboszcz jest osobą podejrzaną
o popełnienie przestępstwa) podejmuje niezbędne czynności do czasu przybycia
organu powołanego do ścigania przestępstw lub do czasu wydania przez ten organ
stosownego zarządzenia, aby nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów
przestępstwa, o ile miało ono miejsce na terenie placówki.
§ 3
Zgłaszanie przemocy przez dziecko
1. Każde dziecko może zgłosić ustnie lub pisemnie, dowolnej osobie, do której ma
zaufanie, fakt stosowania wobec niego przemocy.
2. Zgłoszenie doznawanej krzywdy przez dziecko może nastąpić w bezpośredniej
rozmowie, SMS-em, drogą elektroniczną, telefoniczną lub inną dostępną, w każdym
czasie.
3. W przypadku dziecka obcojęzycznego lub mającego trudności w mowie i piśmie,
osoba, do której zgłosił się małoletni zapewnia pomoc w nawiązaniu komunikacji
poprzez skorzystanie z pomocy osoby władającej językiem obcym lub zapewnia
komunikację w innych formach, np. poprzez wykorzystanie alternatywnych
i wspomagających metod komunikacji.
4. Osoba, która powzięła informację od krzywdzonego dziecka podejmuje
w pierwszej kolejności działania mające na celu zatrzymanie krzywdzenia dziecka.
5. W przypadku zagrożenia życia dziecka, po przekazaniu informacji rodzicom
i proboszczowi paraFii, zawiadamia w trybie pilnym odpowiednie służby
porządkowe o zagrożeniu życia małoletniego.
6. W ramach procedury funkcjonariusz policji: udziela niezbędnej pomocy osobie
doznającej przemocy, w tym dostępu do pomocy medycznej, podejmuje czynności
chroniące życie, zdrowie i mienie, zabezpiecza ślady i dowody przestępstwa oraz
podejmuje działania mające na celu zapobiec dalszym zagrożeniom mogącym
występować w tej rodzinie, zgodnie z zasadami i procedurami postępowania
w takiej sytuacji.
7. W przypadkach niewymagających podejmowania nagłych interwencji, osoba,
która powzięła informację postępuje zgodnie z paraFialną procedurą.
Rozdział V
Procedury i osoby odpowiedzialne za składanie zawiadomień
o podejrzeniu popełnienia przestępstwa na szkodę
małoletniego, zawiadamianie sądu opiekuńczego
1. W przypadkach przemocy Fizycznej bądź seksualnej, gdy sprawcą jest osoba
dorosła lub dziecko, należy zgłosić ten fakt zgodnie z prawem do organów ścigania
lub/ oraz do delegata właściwej instytucji kościelnej.
2. Gdy sprawa dotyczy niewłaściwego zachowania osób świeckich zatrudnionych
w paraFii bądź wolontariuszy, sprawę należy zbadać i podjąć adekwatne kroki
w zależności od tego, czego dotyczyło to zachowanie. Każdorazowo należy podjąć
z tą osobą rozmowę i jeśli zajdzie taka potrzeba, to okresowo lub stale wycofać ją
z pracy duszpasterskiej.
3. Jeśli niewłaściwe zachowanie dotyczy dziecka, należy o tym zawiadomić jego
rodziców i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.
4. Jeśli sprawa dotyczy niewłaściwych zachowań dzieci wobec siebie nawzajem,
należy niezwłocznie zawiadomić rodziców dzieci i wraz z nimi podjąć
odpowiednie działania.
5. Osoba odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń współpracuje z proboszczem
i delegatem diecezjalnym.
6. Każda informacja o niewłaściwym zachowaniu powinna być traktowana poważnie,
gdyż jest działaniem prewencyjnym.
Rozdział VI
Osoby odpowiedzialne za przyjmowanie zgłoszeń
o zdarzeniach krzywdzenia dzieci
1. Osoba zaufana – imię i nazwisko, kontakt;
Monika Majsterek, tel. 515 490 184
……………………………………………………………………………………………………………………………….
2. Proboszcz – imię i nazwisko, kontakt:
Ks. Jarosław Szulc, tel. 603 777 974
………………………………………………………………………………………………………………………..
3. Osoby odpowiedzialne za przyjmowanie zgłoszeń o zdarzeniach krzywdzenia
dzieci:
Monika Majsterek, tel. 515 490 184
…………………………………………………………………………………………………………………………
4. Jeśli jakakolwiek osoba dorosła zaangażowana w pracę duszpasterską
w parafii dowie się od dziecka, że doświadcza ono przemocy, automatycznie
ma obowiązek zastosowania się do art. 304 k.p.k. mówiącego o tym, że każdy,
kto dowie się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny
obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub policję.
Rozdział VII
Zasady przeglądu i aktualizacji standardów oraz sposoby
dokumentowania i zasady przechowywania ujawnionych
lub zgłoszonych incydentów lub zdarzeń
zagrażających dobru małoletniego
1. Dokument zawierający standardy ochrony dzieci i osób bezbronnych w paraFii
aktualizowany jest co dwa lata.
2. Ewaluacja dokumentu dokonywana jest przez osobę odpowiedzialną za prewencję
w paraFii we współpracy z proboszczem i osobami wyznaczonymi przez
proboszcza, a następnie konsultowana z osobami zaangażowanymi
w duszpasterstwo paraFialne. Każdorazowa ewaluacja dokonywana jest po
zatwierdzeniu odpowiedzialnego za prewencję w diecezji.
3. W przypadku zmian prawa, wymagającego ich wdrożenia w dokumencie
nowelizacje są wprowadzane na tych samych zasadach, które obowiązywały przy
wdrożeniu dokumentu do obrotu prawnego w paraFii.
4. Dla każdego zdarzenia podejrzenia krzywdzenia lub krzywdzenia małoletnich
zakładana jest imienna teczka z nazwiskiem małoletniego. Teczkę zakłada
i prowadzi Osoba Zaufana.
5. Do czasu zakończenia sprawy teczka pozostaje w kancelarii paraFialnej i jest
należycie chroniona przed dostępem osób nieuprawnionych.
6. W teczce umieszcza się stosownie do potrzeb:
a. Zgłoszenie podejrzenia krzywdzenia lub zgłoszenie krzywdzenia (Załącznik);
b. Protokół rozmowy ze zgłaszającym, o ile jest możliwym jego sporządzenie.
c. Protokoły i notatki z rozmów z małoletnim i osobą jemu najbliższą lub
niekrzywdzącym rodzicem/opiekunem.
d. Protokół z posiedzenia zespołu do spraw prewencji
e. Inne dokumenty i korespondencję związaną z danym zgłoszeniem.
Rozdział VIII
Zakres kompetencji osoby odpowiedzialnej za przygotowanie
paraKii do stosowania standardów, zasady przygotowania
osób zaangażowanych w duszpasterstwo do ich stosowania
oraz sposób dokumentowania
§ 1
1. Wdrażanie w życie standardów ochrony przed przemocą należy do obowiązków
proboszcza.
2. Za niezastosowanie się do standardów odpowiedzialność personalnie ponosi
proboszcz parafii, również wobec prawa.
3. Każdej osobie zaangażowanej w parafii i mającej kontakt z dziećmi w obszarze
związanym z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, leczeniem, świadczeniem
porad psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub
realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad dziećmi proboszcz
uzyskuje dane z Rejestru Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym
(https://arch-bip.ms.gov.pl/pl/rejestry-i-ewidencje/rejestr-sprawcow-
przestepstw-na-tle-seksualnym/). Nawet w przypadku osób mających
krótkotrwały kontakt z dzieci na terenie parafii uzyskanie takiej informacji jest
zalecane, chociaż nie stanowi to obowiązku prawnego. W takim przypadku
proboszcz odbiera od takiej osoby pisemne Oświadczenie o niekaralności za
przestępstwa przeciw wolności seksualnej i obyczajowości oraz przestępstwa
z użyciem przemocy na szkodę dziecka.
4. Dodatkowo, przed nawiązaniem stosunku pracy lub przed dopuszczeniem osoby
do działalności (np. wolontariackiej) związanej z wychowaniem, edukacją,
wypoczynkiem, świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem duchowym,
uprawianiem sportu lub realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub
z opieką nad nimi proboszcz ma obowiązek uzyskania od tej osoby informacji
z Krajowego Rejestru Karnego w zakresie przestępstw określonych w rozdz. XIX
k.k. (przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu) i XXV k.k. (przestępstwa przeciwko
wolności seksualnej i obyczajowości) oraz w zakresie art. 189a k.k. (handel
ludźmi), art. 207 k.k. (znęcanie się nad osobą najbliższą lub pozostającą
w stosunku zależności) oraz przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii.
5. Jeśli parafia zatrudnia firmy z zewnątrz lub udostępnia im pomieszczenia,
właściciel firmy musi przedstawić proboszczowi oświadczenie o sprawdzeniu
swoich pracowników, którzy wejdą na teren parafii i będą mogli mieć kontakt
z dziećmi, w Rejestrze Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym.
6. Proboszcz parafii powołuje osobę lub Zespół ds. Prewencji (należy do niego
również tzw. osoba zaufana). Wskazane jest, aby były to cieszące się zaufaniem
osoby świeckie, odpowiednio przeszkolone i kompetentne, które będą wiedziały,
jakie działania w danej sytuacji są stosowne i konieczne. Osoby te ściśle
współpracują z proboszczem miejsca i z osobami odpowiedzialnymi
w diecezji za prewencję, jak również z delegatem ds. ochrony dzieci i młodzieży.
Odpowiadają za wprowadzenie standardów oraz uczestniczą w szkoleniach
zgodnie z zasadami wskazanymi przez diecezję.
7. Proboszcz parafii powołuje osobę (lub osoby) zaufaną, do której należy
przyjmowanie zgłoszeń dotyczących nierespektowania standardów. Osoba
zaufana nie może na własną rękę podejmować działań służących wyjaśnieniu
podejrzeń i zarzutów lub weryfikacji zgłaszanych faktów. Obowiązuje ją zasada
poufności (Załącznik).
8. Osobą odpowiedzialną bezpośrednio za interwencję w przypadku zaistnienia
przemocy jest zarządca placówki, w tym wypadku proboszcz parafii. Powinien
czynić to we współpracy z wymienionymi wyżej kompetentnymi osobami.
9. Wszelka działalność dotycząca ochrony oraz interwencji i pomocy musi być
dokumentowana. Wpisów w rejestrze zdarzeń dokonują osoby bezpośrednio
zaangażowane w daną aktywność, ale za bezpieczne przechowywanie notatek
odpowiedzialny jest proboszcz. Rejestr prowadzi się zgodnie z zasadami ochrony
danych wrażliwych.
§2
Szkolenie i stałe wsparcie dla osób zajmujących się proBilaktyką
1. Wszyscy pracownicy i wolontariusze w parafii otrzymują potrzebną im wiedzę
o standardach przyjętych i obowiązujących w parafii – kodeksie zachowań, proce-
durach związanych z interwencją i zgłoszeniem. Szkolenie może prowadzić osoba
odpowiedzialna w parafii za prewencję, zatwierdzona przez odpowiedzialnego za
prewencję w diecezji.
2. Pracownicy i wolontariusze pełniący funkcje wychowawcze lub formacyjne
dodatkowo otrzymują potrzebną wiedzę dotyczącą:
• rodzajów przemocy (w tym przemocy rówieśniczej);
• rozpoznawania oznak przemocy (w tym wykorzystania seksualnego);
• strategii działania sprawców przemocy (w tym przemocy seksualnej);
• rozmowy z dzieckiem/nastolatkiem/osobą bezbronną na temat krzywdy;
• rozmowy z dorosłymi (gdy ktoś pracuje z grupą dorosłych) dotyczącą przemocy;
• zagrożeń i ochrony przed szkodliwymi treściami w Internecie;
• innych zaleceń obowiązujących w danej placówce/miejscu duszpasterskim.
3. Każda osoba pracująca z dziećmi i osobami bezbronnymi powinna otrzymać za-
świadczenie o udziale w szkoleniu.
4. Każda osoba pracująca z dziećmi i osobami bezbronnymi co dwa lata uczestniczy
w jednodniowym szkoleniu z zakresu prewencji. Treść tych szkoleń przygotowana
jest przez osobę odpowiedzialną w diecezji za prewencję.
5. Szkolenia prowadzą odpowiednio przygotowane oraz kompetentne w dziedzinie
ochrony dzieci i osób bezbronnych osoby, które są delegowane przez diecezję do
pełnienia takich zadań. Osoby odpowiedzialne za prewencję w parafii poza
wiedzą z pkt 1 i 2 powinny mieć także wiedzę na temat:
a. budowania systemu prewencji zgodnego z wymogami Kościoła i ustaw pań-
stwowych (obecnie tzw. „Ustawa Kamilka” i Krajowy Plan Przeciwdziałania
Przestępstwom Przeciwko Wolności Seksualnej i Obyczajności na Szkodę Mało-
letnich na lata 2023-2026 oraz Wytyczne KEP, dokument prewencji KEP);
b. podstawowych procedur prawnych (kanonicznych i przewidzianych przez
Kodeks karny);
c. czynników ryzyka i czynników ochronnych;
d. funkcjonowania w środowisku lokalnym placówek pomocowych;
e. procedur ustalonych dla danej parafii.
6. Osoby odpowiedzialne za prewencję w parafii uczestniczą w spotkaniach
organizowanych przez odpowiedzialnych za prewencję w diecezji.
§ 3
Edukacja dzieci oraz osób bezbronnych w ochronie swoich granic
1. Szkolenia powinny prowadzić osoby odpowiednio do tego przygotowane. Powinny
one obejmować formację dzieci do reagowania poprzez asertywne zachowanie
oraz informowanie odpowiednich osób dorosłych w sytuacjach, w których są
świadkami lub doświadczają od dorosłych albo innych dzieci jakiejkolwiek
krzywdy (Fizycznej, seksualnej, słownej, emocjonalnej itd.), takiej jak np.:
• pozostawianie dzieci bez opieki;
• okazywanie niechcianej czułości;
• próby nawiązywania kontaktu w miejscach odosobnionych;
• epatowanie nagością oraz zapraszanie, zwłaszcza indywidualnie, do miejsc takich
jak np. sauna;
• przekraczanie granic nienaruszalności cielesnej; zbyt intensywne dążenie do
osobistego kontaktu; infantylne zachowania opiekunów;
• prowokacja i wciąganie w sytuacje dwuznaczne;
• prezentowanie nieodpowiednich i wulgarnych treści (zwłaszcza materiałów
o charakterze erotycznym, pornograFicznym, obrazujących przemoc lub w inny
sposób przyczyniających się do dyskomfortu);
• nadmierne i indywidualne obdarowywanie prezentami i inne formy
faworyzowania;
• brak empatii i wrażliwości na potrzeby dzieci;
• proponowanie, używanie alkoholu lub środków psychoaktywnych itp. lub bycie
pod ich wpływem.
Rozdział IX
Zasady i sposób udostępniania rodzicom albo opiekunom
prawnym lub faktycznym oraz dzieciom standardów do
zaznajomienia się z nimi i ich stosowania
§ 1
1. W parafii opracowane zostały dwie wersje dokumentu Standardów
ochrony dzieci:
• wersja „pełna”,
• wersja „skrócona” – przeznaczona dla dzieci.
2. Wersja „pełna” jest dostępna w kancelarii parafialnej. Wgląd w wersję „pełną”
mają: wszystkie osoby zaangażowane w duszpasterstwo parafialne, pracownicy
parafii, rodzice lub opiekunowie prawni dzieci, zewnętrzne podmioty uprawnione
do kontroli.
3. Wersja „skrócona” jest ogólnie dostępna ze względu na jej opublikowanie na
stronie internetowej parafii.
§ 2
Obowiązkiem rodziców/opiekunów prawnych dzieci korzystających z duszpasterstwa
parafialnego jest zaznajomienie się ze standardami i wynikającymi z nich zasadami
ochrony małoletnich przed krzywdzeniem.
§ 3
W budynkach paraFialnych prowadzi zajęcia Szkoła Języków Obcych – English Fun Club,
która nie jest objęta duszpasterstwem paraFialnym, w związku z czym posiada ona
własne standardy i ponosi odpowiedzialność za ich przestrzeganie.
Rozdział X
Wymogi dotyczące bezpiecznych relacji między małoletnimi,
a w szczególności zachowania niedozwolone
ParaFia jest miejscem zapewniającym bezpieczeństwo dzieciom także w grupie
rówieśniczej. Kierując się wartościami wypływającymi z Ewangelii, staramy się wpoić
naszym paraFianom postawę szacunku wobec każdego człowieka – dzieci i dorosłych.
Pragniemy, by w relacjach międzyludzkich bliska była im ewangeliczna zasada: „Wszystko
więc, co chcielibyście, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie” (Mt 7,12a).
Zasady bezpiecznych relacji między dziećmi poznali wszyscy pracownicy
i współpracownicy paraFii, dzięki czemu mogą oni umiejętnie i adekwatnie do zaistniałej
sytuacji reagować na każde niewłaściwe zachowanie czy przemoc. Również dzieci
powinny przestrzegać poniższego kodeksu podczas spotkań w paraFii i poza nią,
w kontakcie bezpośrednim i wirtualnym.
1. Równe traktowanie i szacunek dla każdej osoby
• Traktuj innych tak, jak chcesz, aby inni traktowali Ciebie.
• Pamiętaj, że każda osoba jest kimś wyjątkowym i szczególnie obdarowanym przez
Boga. Należą się jej szacunek i troska o jej dobro.
• Bądź tolerancyjny – szanuj odmienny wygląd, przekonania, poglądy i cechy
koleżanek/kolegów.
• Pamiętaj, że przez różnorodność wzajemnie się ubogacamy.
• Masz prawo do zabawy i relacji z każdym dzieckiem, ale pamiętaj, że nie zawsze
inne dziecko ma chęć do kontaktu z Tobą w danym momencie. Uszanuj to.
• Zachowaj otwartość i bądź wrażliwy na wszystkie osoby, nawet jeśli nie należą do
grona Twoich najbliższych przyjaciół. Nie wykluczaj ich ze wspólnych działań,
rozmów i szkolnych aktywności.
2. Zasady komunikacji między dziećmi
• Zachowuj życzliwość i szacunek wobec koleżanek/kolegów.
• Pamiętaj, że każdy ma prawo do wyrażania swojego zdania, myśli i przekonań, o ile
nie naruszają one dobra innych osób.
• Słuchaj innych, gdy mówią. Nie przerywaj innym, gdy się wypowiadają.
• Zachowuj kulturę słowa w każdej sytuacji.
• Stosuj formy grzecznościowe.
• Pytaj o zgodę na kontakt Fizyczny (przytulenie, pogłaskanie).
3. Szacunek dla cudzej własności, prywatności i przestrzeni
• Szanuj rzeczy osobiste i mienie innych osób.
• Zapytaj, jeśli chcesz pożyczyć od kogoś jakąś rzecz.
• Nie przeglądaj prywatnych rzeczy innych osób bez ich zgody. Każdy ma prawo do
prywatności.
• Nie rób zdjęć, nie nagrywaj ani nie rozpowszechniaj wizerunku kolegów/
koleżanek i innych osób bez ich wyraźnej zgody.
• Pamiętaj, że każdy ma prawo do przestrzeni osobistej. Jeśli inna osoba potrzebuje
chwili samotności, uszanuj to. Naruszanie tej przestrzeni może rodzić konFlikty.
4. Zakaz stosowania przemocy w jakiejkolwiek formie
• Nie stwarzaj sytuacji, w których ktoś czułby się celowo pomijany, izolowany.
• Nie stosuj przemocy Fizycznej. Szturchanie, popychanie, kopanie czy siłowe
przytrzymywanie kolegi/koleżanki naruszają jego/jej integralność Fizyczną.
• Szanuj przestrzeń intymną kolegów/koleżanek. Nigdy nie dotykaj ich w sposób,
który może być uznany za nieprzyzwoity lub niestosowny.
• Nie wyśmiewaj, nie obgaduj, nie ośmieszaj, nie zawstydzaj, nie upokarzaj, nie
lekceważ i nie obrażaj kolegów/koleżanek.
• Nie wypowiadaj się w sposób obraźliwy o rodzicach kolegów/koleżanek.
• Nie zwracaj się w sposób wulgarny do innych.
• Pamiętaj, że żarty są wtedy żartami, kiedy nikt z ich powodu nie cierpi. Jeśli tak
jest, natychmiast zakończ taką zabawę słowną.
• Nie narażaj siebie i innych uczniów na sytuacje zagrażające życiu i zdrowiu
Fizycznemu czy psychicznemu.
• Nie wyrażaj negatywnych, prześmiewczych komentarzy na temat zachowania,
pracy, wyglądu kolegów/koleżanek.
• Nie zabieraj rzeczy należących do innych bez ich zgody.
5. Szacunek w kontaktach internetowych i zakaz cyberprzemocy
• Szanuj innych i traktuj ich tak, jak chcesz, by traktowali Ciebie – dotyczy to
wszystkich typów Twojej aktywności w sieci. Po drugiej stronie ekranu jest drugi
człowiek.
• Pamiętaj, że cyberprzemoc często zaczyna się od tzw. „niewinnych żartów”. Nie
każdy ma takie samo poczucie humoru. Uważaj na to, co piszesz i co publikujesz,
w Internecie nic nie ginie. W świecie wirtualnym łatwo poruszyć lawinę
wzajemnych niechęci, co może doprowadzić do konkretnej formy przemocy.
• Nie udostępniaj kontaktów do innych osób (telefonicznych, mailowych) bez ich
zgody.
• Dbaj o swój oraz innych wizerunek w sieci – nie publikuj wrażliwych danych,
powierzonych ci informacji oraz zdjęć i Filmów ośmieszających innych. Szanuj ich
prywatność.
• Chroń intymność swoją i innych. Nie wysyłaj i nie udostępniaj zdjęć lub Filmów,
które by ją naruszały.
• Sprzeciwiaj się hejtowi, sam nie publikuj obrażających i agresywnych komentarzy
oraz reaguj, gdy zauważysz, że ktoś jest poniżany w Internecie. Nie przesyłaj dalej
ośmieszających wiadomości. Zgłoś takie działania odpowiednim osobom.
• Nie prowokuj innych do niepotrzebnych, nieuzasadnionych kłótni. Trolling,
świadome poniżanie, nękanie i zaczepki są zachowaniami niedopuszczalnymi.
• Nie wykluczaj swoich rówieśników z grup w mediach społecznościowych
z powodu swoich prywatnych niechęci.
• Nie podszywaj się w Internecie pod inne osoby. Takie zachowanie
w cyberprzestrzeni jest kradzieżą tożsamości. To jest przestępstwo.
• Jeżeli zauważysz, że ktoś nie wylogował się ze swojego konta, nie wykorzystuj tej
sytuacji do działań, które przyniosłyby mu szkodę, ale życzliwie poinformuj go
o jego nieuwadze.
• Pamiętaj, że groźby, pomówienia, nawoływanie do nienawiści, prześladowanie,
ośmieszanie w cyberprzestrzeni także są karalne. Twoje działania w sieci nie są
anonimowe.
6. Sposoby pokojowego rozwiązywania konBliktów
• Wycisz się, uspokój, zatrzymaj niepotrzebną kłótnię, zanim stracisz nad sobą
kontrolę. Zastanów się, co chcesz osiągnąć. Jeśli to możliwe, podejmij spokojną
rozmowę z drugą stroną.
• Umów się na rozmowę w bardziej stosownych warunkach, w ten sposób zyskasz
czas na konstruktywny dialog.
• Powiedz, co według Ciebie jest problemem, co przyczyną nieporozumienia, czego
oczekujesz.
• Słuchaj drugiej osoby. Dopytaj o jej odczucia i oczekiwania. Podsumuj to, co
usłyszałaś/usłyszałeś dla upewnienia się, czy dobrze zrozumiałeś/zrozumiałaś jej
komunikat.
• Upewnij się, że Twój rozmówca powiedział wszystko odnośnie do swoich odczuć.
• Wspólnie wymyślcie rozwiązanie satysfakcjonujące obie strony.
• Jeśli nie uda się Wam dojść do porozumienia, poproś o pomoc osobę dorosłą,
aktualnego opiekuna grupy. Porozmawiaj o tym z Twoimi rodzicami. Nie rozwiązuj
konFliktu samodzielnie.
• Nie bądź obojętny, gdy komuś dzieje się krzywda. Zawsze poinformuj o tym osobę
dorosłą.
Rozdział XI
Zasady korzystania z urządzeń elektronicznych z dostępem
do sieci Internet oraz procedury ochrony dzieci przed
treściami szkodliwymi i zagrożeniami w sieci Internet oraz
utrwalonymi w innej formie
1. Obowiązkiem prawnym parafii w ramach prowadzonych działań duszpasterskich
jest takie wykorzystanie sieci Internet, które będzie adekwatne do poziomu
dojrzałości poznawczej i emocjonalno-społecznej dziecka oraz nie będzie mu
szkodzić.
2. Do potencjalnych zagrożeń użytkowania sieci Internet należy zaliczyć:
• dostęp do treści niezgodnych z celami wychowania i edukacji (narkotyki,
przemoc, pornografia, hazard),
• działalność innych użytkowników zagrażająca dobru dziecka,
• oprogramowanie umożliwiające śledzenie i pozyskanie danych osobowych
użytkowników parafialnej sieci.
3. Infrastruktura sieciowa parafii umożliwia dostęp do Internetu tylko w celach
duszpasterskich. Sieć jest monitorowana w taki sposób, aby możliwe było
zidentyfikowanie sprawców ewentualnych nadużyć.
4. Rozwiązania organizacyjne na poziomie parafii bazują na aktualnych
standardach bezpieczeństwa.
5. Na wszystkich komputerach z dostępem do Internetu na terenie parafii jest
zainstalowane i oraz systematycznie aktualizowane oprogramowanie
antywirusowe, antyspamowe i firewall.
6. W parafii wyznaczona jest osoba odpowiedzialna za bezpieczeństwo sieci. Do jej
obowiązków należą:
• zabezpieczenie sieci internetowej placówki przed niebezpiecznymi treściami
poprzez instalację i aktualizację, co najmniej raz w miesiącu, odpowiedniego
oprogramowania;
• sprawdzanie, co najmniej raz w miesiącu, czy na komputerach, w tym ze
swobodnym dostępem do Internetu nie znajdują się niebezpieczne treści.
7. Dziecko może korzystać z Internetu tylko na komputerze z zainstalowanym
programem filtrującym treści.
Rozdział XII
Zasady ustalania planu wsparcia małoletniego
po ujawnieniu krzywdzenia.
1. Każda osoba, która mówi o doświadczanej przez siebie krzywdzie, winna zostać
przyjęta z szacunkiem i uważnie wysłuchana.
2. Osoba skrzywdzona otrzymuje informację o możliwych formach pomocy, z której
może skorzystać na terenie paraFii lub poza nią.
3. W sytuacji, gdy osoba wskazana jako sprawca jest kapłanem lub inną osobą za-
angażowaną w paraFii, należy jak najszybciej zapewnić bezpieczeństwo osobie
skrzywdzonej (np. przez niedopuszczanie do niej osoby wskazanej lub podejrzanej
o krzywdę).
4. Troska duszpasterska wobec osoby skrzywdzonej i jej bliskich polega przede
wszystkim na życzliwym wysłuchaniu i pomocy w odbudowaniu jej więzi z Bogiem
i zaufania do Kościoła. Organizowana jest w porozumieniu z diecezjalnym
duszpasterzem ds. pomocy duchowej osobom skrzywdzonym.
5. Jeśli osoba skrzywdzona należała do jakiejś grupy paraFialnej, również inni
uczestnicy tej grupy powinni otrzymać pomoc duszpasterską i ewentualnie
psychologiczną.
6. Jeśli osobą skrzywdzoną jest dziecko, pomoc powinna otrzymać również jego
rodzina.
7. ParaFianie powinni być we właściwy sposób poinformowani o tym, co się
wydarzyło, oraz otrzymać stosowną pomoc. Należy przy tym zachować zasadę
ochrony dobrego imienia osoby skrzywdzonej.
8. Jeśli zgłoszenie dotyczy przestępstwa określonego w prawie karnym i/lub
kanonicznym, osoba przyjmująca zgłoszenie postępuje zgodnie z procedurami
zawartymi w Wytycznych KEP.
9. Jeśli zgłoszenie dotyczy innej krzywdy czy niewłaściwego zachowania, osoba
zgłaszająca otrzymuje informację o podjętych w sprawie krokach.
10. Wszelkie działania i uzyskane informacje objęte są zasadą poufności, ale osoby
skrzywdzonej nie wolno zobowiązywać do zachowania tajemnicy.
Wykaz telefonów, adresów i instytucji
świadczących wsparcie o iarom przemocy
1. Ośrodek Pomocy Społecznej – Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w
Raszynie, ul. Unii Europejskiej 3, 05-090Raszyn; tel.: 22 10 29 913
…………………………………………………………………………………………………………………………
2. Ośrodek Interwencji Kryzysowej – Zespół Ośrodków Wsparcia w Piastowie,
ul. Ks. J. Popiełuszki 24, 05-820 Piastów (obejmuje teren Piastowa, Raszyna,
Pruszkowa, Nadarzyna, Brwinowa, Michałowic); tel.: 22 753 45 56
…………………………………………………………………………………………………………………………
3. Punkt Interwencji Kryzysowej przy Komisji Rozwiązywania Problemów
Alkoholowych – GKRPA w Raszynie, ul. Poniatowskiego 20, 05-090 Raszyn; tel.:
22 720 12 55
4. Ogólnopolski telefon dla oFiar przemocy w rodzinie „Niebieska Linia” 800-
12-00-02, adres e-mail niebieskalinia@niebieskalinia.info
5. Ogólnokrajowa Linia Pomocy Pokrzywdzonym tel. +48 222 309 900 przez
całą dobę można anonimowo uzyskać informacje o możliwości uzyskania pomocy,
szybką poradę psychologiczną i prawną, a także umówić się na spotkanie ze
specjalistami w dowolnym miejscu na terenie Polski. Możliwe są konsultacje w
językach obcych oraz w języku migowym.
6. Bezpłatne porady prawne dla oFiar wykorzystania seksualnego w Kościele
– e-mail: konsultacjekanoniczne@fsj.org.pl
Załączniki
1. Oświadczenie o zapoznaniu się z polityką ochrony dzieci i zobowiązaniu do jej
przestrzegania
2. Oświadczenie o zachowaniu poufności informacji powziętych w procesie
postępowania w sprawie krzywdzenia dziecka oraz przetwarzanych danych
osobowych
3. Oświadczenie o niekaralności za przestępstwa na szkodę dzieci
4. Zgłoszenie podejrzenia krzywdzenia lub zgłoszenie krzywdzenia
5. Klauzula informacyjna dotycząca przetwarzania danych z Krajowego Rejestru
Karnego i rejestru przestępstw seksualnych
6. Umowa najmu/porozumienie
7. Upoważnienie do przetwarzania danych osobowych
8. Oświadczenie organizatora rekolekcji
9. Prośba rodzica/opiekuna prawnego o grzecznościowy przewóz dziecka
prywatnym samochodem
10. Zgoda rodzica/opiekuna prawnego na udział małoletniego w wycieczce (imprezie,
spotkaniu)